Bahar ÇUHADAR - Tüm Köşe Yazıları - Sayfa 1

Yolculuğunda 20 seneyi geride bırakan Çıplak Ayaklar Kumpanyası’nın son işi: ‘Taşıdıklarımız’. Her izleyeni kendi yaşamına, sahip olduklarına ve yüklerine dair farklı bir hikâyenin içine

çeken, düşler kurduran bir performans. Kuruluş manifestolarının son kısmından: “Deneme aşamasındadır ve hep deneme aşamasında olmayı tercih eder. ‘Dansçı-oyuncu-tiyatrocu-müzisyen-video...’

Çok amaçlı bir yapı oluşturmayı düşlemektedir. İlhan Berk’in ‘Çıplak Ayak’ şiirinde dediği gibi ‘bir düş ülke’dir ya da bu ‘düş ülkeyi’ arar...” Bu manifestoyu kaleme almalarının ardından

tam 20 sene geçmiş. 2003’te, Beyoğlu’nda kurulan bu ‘düş ülke’ bir çağdaş dans topluluğu olan Çıplak Ayaklar Kumpanyası (ÇAK). O günden beri, takipte olanların pek iyi bildiği üzere, ‘deneme

aşamasının’ keşif ve imkân dolu yolundan hiç sapmadılar. Sahneledikleri her işte, seyircinin önünde türlü türlü düşler kurdular, kurdurdular. Bireyin iç dünyasındaki karmaşık alana dalıp

çıktıklarını, memleket ahvaline dair sözlerini sakınmadan, özgün hareket dilleriyle önümüze serdiklerini gördük her seferinde. Bedenlerine kimi zaman geniş bir naylon parçası eşlik etti,

kimi zaman gündelik hayattan objeler ve yine o objelerle ürettikleri müzikler... ‘Taşıdıklarımız’ ÇAK’ın son dönem işlerinden. Geçen sene Bergama Tiyatro Festivali’nde, kentin en etkileyici

alanlarından Asklepion Antik Kenti’nde gerçekleşen ilk gösteriminde oyunu izleme şansı bulmuştum. Bergama’nın tepesindeydik, güneş üzerimize batarken, toprak zeminde iki dansçı/oyuncu, Leyla

Postalcıoğlu ile Mihran Tomasyan ve bir müzisyen/ oyuncu Berke Can Özcan, az sonra neler olacağını hiç tahmin edemeyeceğimiz yepyeni bir düş alanı inşa etmeye başlamıştı._ÇAK’ın her

izleyenin ayrı bir hikâye duyacağı işlerinden biri._ Leyla Postalcıoğlu ile Mihran Tomasyan aklınıza gelebilecek/ gelmeyecek türlü türlü objeyi bedenlerine yüklendikleri (ya da giydikleri

demeli) bir performansla karşımızdaydı. Bir hayatı, bir evi, doğumdan ölüme bir yolculuğu düşünürken ne gibi objeler, şeyler geçer aklınızdan? Bir pervane mesela, içi bakliyat dolu plastik

kavanozlar, kitaplar, ipler, borular, dantel örtüler, kasklar, iş eldivenleri, PVC borular, uzun saplı fırçalar, fileden bir saksı, ahşap parçalar... Yanı başlarında performansa eşlik eden

müzik de Berke Can Özcan’ın kendi inşa ettiği bir müzik sistemi. Özcan sakladığı, biriktirdiği objelerle dansçılar için müzik üretiyor. Dansçılar ‘taşıdıkları’nı yüklenmeye başladıkça

dengeler kaybolabiliyor. Düşüyor, kalkıyor, devam ediyorlar, ‘giyinmeye’, ‘yüklenmeye’ ve ‘taşımaya’... Topluluğun, Francisco Camacho’nun sanat yönetiminde yarattığı ‘Taşıdıklarımız’ her

izleyene başka türden bir nefes aldırıyor. İçim sıkışarak, kendi yolculuğumu, sıkış tepiş evimi ama aslında sıkış tepiş hayatımı, yüklerimi yutkuna yutkuna anımsayarak izledim o akşam.

Bambaşka bir zaman ve mekânda bir daha izlesem, neler geçecek içimden bilmiyorum. Finalde de tuhaf bir sadeleşme ve sakinleşme hissi kalıyor. KOPAMADIKLARIMIZ Bir yerden bir yere gitmeyi,

bağlı ve bağımlı olduklarımızı, anılarımızı, kopamadıklarımızı, fiziken üstümüzde başımızda, evimizde taşıdıklarımızı ama bir de birike birike içimizde topaklananları, belki göçebeliği,

köklerimizi, bir yere ait olma ihtiyacımızı... Sahip olduklarımızın, sahip olmayı arzuladıklarımızın gerçekten bize ait, bizim istediğimiz şeyler olup olmadığını... Bütün bunlarla birlikte

büyümekte ve yorulmaktayken düştüğümüz komik halleri de görselleştiriyor ‘Taşıdıklarımız’. ÇAK’ın ‘deneyerek’ anlattığı, en çarpıcı ve her izleyenin ayrı bir hikâye duyacağı işlerinden biri.

SAHNEDE BUNLAR DA VAR